In de voorgaande blog / podcast aflevering had ik het over de kracht van een persoonlijke crisis. En hoe dat, eens je jezelf er doorheen bewogen hebt, zelfs zeer versterkend kan werken omdat het jou helpt om bepaalde zaken zoals een relatie, jouw ego, verwachtingen, eisen, regels, ... los te laten in plaats van eraan te blijven vasthouden ondanks het feit dat je hoe langer hoe meer voelt dat het jou niet langer helpt, integendeel.
In deze aflevering ga ik daar graag wat dieper op in vanuit de focus op mensen die qua persoonlijke crisis op vandaag niet worstelen met uitsluitend mentale blokkades of belemmeringen die ze meedragen omwille van gebeurtenissen uit het verleden en trauma. Maar worstelen met ziekte in het hier en nu. Al dan niet chronisch. Denk maar aan fybromilagie, kanker, eetstoornis, burn-out, .. om er 4 te noemen waar velen onder ons mee te maken krijgen of iemand kennen die daar doorheen gaat of dat met zich meedraagt.
Als jij zo iemand bent, welkom. Deze is voor jou.
Vanuit ACT, wat staat voor Acceptance & Commitment Therapy hou ik niet vast aan de belemmeringen, obstakels of het lijden. We hebben op vandaag namelijk geen middel om de pijn die je vandaag ervaart fysiek en/of mentaal weg te nemen. Tenminste, zonder dat het terug komt. Want vermoedelijk heb je zelf al wel diverse zaken uitgeprobeerd om ervan weg te lopen, het te vermijden, het weg te duwen, het te controleren,... en dat werkt dan allemaal wel.... voor even. Tot het niet meer werkt. En het op een 'zwak moment' allemaal terug kei hard in je gezicht terugslaat. Waardoor je hoe langer hoe meer steeds harder moet wegduwen, vermijden, controleren, ... en er op den duur een angst voor de (mentale of fysieke) pijn.
En ondanks alle goede intenties en wil, ben je door die strijd jouw pijn alleen maar groter aan het maken en onbewust aan het veranderen naar lijden. Waar pijn onlosmakelijk verbonden is met het leven, is lijden optioneel.
En ik begrijp heel goed dat dit nu mogelijks gigantisch in het verkeerde keelgat kan schieten wanneer je dit beluistert en zelf heel erg worstelt met jouw huidige situatie, pijn, diagnose, ervaringen ... maar dat is hoe het is.
En er doekjes rond winden, maakt alleen maar dat we moeilijker bij de kern geraken en onszelf alweer gaan afleiden van de realiteit.. Want zolang je de realiteit niet kunt toelaten, niet wilt of kunt zien voor wat ze is, is er nog geen ruimte voor verandering.
Is er nog geen ruimte om vooruit te kijken en erdoorheen te bewegen. En heb je nog wat meer tijd nodig om met jezelf en de pijn te worstelen. En dat is dan weer waar de kracht van de crisis komt kijken. Pas als je heel duidelijk voelt dat het zoals het vandaag gaat, niet verder kan, ben je klaar om andere opties en mogelijkheden toe te laten. Dat noemen we binnen ACT creatieve hopeloosheid. En da's een zeer krachtig vertrekpunt. Hoe pijnlijk en confronterend het ook is. Het is wel gigantisch belangrijk om het echt te doorvoelen.
En eens je voelt dat je op dat punt bent aangekomen, zul je merken dat je klaar bent om je blik te verruimen en verder te kijken. Verder dan de pijn, de diagnose, het onrecht, het gevoel van machteloosheid, ...
Vanuit die acceptatie en bereidheid kun je leren om anders om te gaan met hoe jouw leven er op vandaag uitziet of voorstaat.
Je hebt dan namelijk meermaals ervaren dat wat je ook probeert, alles wat je doet alleen maar versterkend werkt voor datgene wat je net NIET meer wil... Er is geen manier om het weg te duwen, op afstand te houden, te laten verdwijnen. Het antwoord ligt dus niet in het worstelen en strijden, karakter tonen, doorduwen, ... maar in het toelaten van wat is en staken van de strijd.
Want je mag dan wel weinig te zeggen hebben op de situatie, diagnose, pijn, .. waar je wel vat op hebt, is hoe je ermee omgaat.
Want die diagnose van kanker, fibro, eetstoornis, burn-out of wat dan ook is uiteraard zeer pijnlijk, emotioneel, eng,.. alle gedachten en gevoelens die daardoor naar bovenkomen zijn geheel gegrond. En die mogen er ook Ć©cht zijn. Meer nog, ze moeten de ruimte krijgen om er te mogen zijn.
Jouw kracht ligt namelijk in het kunnen toelaten van dit alles Ć©n het kunnen kiezen waar je aandacht aan geeft.
Toelaten dat je je vandaag niet sterk voelt, dat je vandaag verdrietig bent of rouwt om alle verwachtingen of droombeeld die naar jouw gevoel nu compleet buiten bereik zijn, dat je boos bent, dat je je benadeelt voelt, het idee hebt dat het niet eerlijk is, ... DIT ALLES mag er gewoon zijn. Dat doet niet af aan het feit dat je een sterk mens bent. Het is geen of of verhaal. Je mag sterk zijn Ć©n huilen. Je mag sterk zijn Ć©n rouwen, je mag sterk zijn Ć©n boos zijn, je mag sterk zijn Ć©n zelfmedelijden hebben, ...
Binnen ACT kijken we altijd toekomstgericht.
Niet oplossingsgericht dus, want op 99.9% van de problemen waar we vandaag op vastlopen of mee worstelen hebben we geen rechtstreekse invloed. Dus ze proberen oplossen zou ons geen stap verder helpen. In tegendeel, het zou er alleen voor zorgen dat die problemen groeien en steeds meer ruimte gaan innemen in ons leven omdat we er steeds harder tegen denken te moeten vechten om ze onder controle te houden of te vermijden.
De eerste stap is dus telkens weer acceptatie.
En vandaaruit leren flexibel om te gaan met de gedachten en gevoelens die jij in jezelf opmerkt. Zodat je niet onbewust een leven gaat leven puur vanuit jouw pijn of puur vanuit jouw boosheid of slachtofferrol of wat dan ook. Wat niet wegneemt dat die gedachten en gevoelens er moge zijn hƩ. Het is vooral belangrijk dat je je bewust bent van waaruit je handelt en dat het een keuze blijft wie je aan het stuur laat. Welke rol of laag je binnen jezelf kracht geeft.
Wat ik daarmee bedoel, is dat wanneer we ons kwetsbaar voelen ons brein er steeds alles aan doet om ons te beschermen en in leven te houden. Da's te allen tijde haar nummer ƩƩn doel. Om dat gevoel van veiligheid te creƫren, zul je coping strategieƫn creeren voor jezelf.
Dit gebeurt trouwens onbewust, da's een automatisch proces dat pas zal geleidelijk aan zichtbaar worden als belemmerend of beperkend van zodra je er eigenlijk niet echt meer nood aan hebt. Van zodra je eigenlijk door het "gevaar" heen bent en het zou mogen loslaten, maar er onbewust aan blijft vasthouden omdat het tegen die tijd vaak als zeer normaal aanvoelt, als een deel van wie je bent, als jij. Da's een punt dat we met z'n allen ongetwijfeld herkennen, want het is dat punt in je leven waarin je het gevoel krijgt dat je jezelf in de weg staat, jezelf belemmert of saboteert en aan alles voelt dat je ander gedrag zou willen aanleren, maar om de een of andere reden maar niet volhoudt... gigantisch frustrerend, waardoor je jezelf alleen maar harder verzet tegen die (aanvankelijk) beschermingsmechanismen die nu eerder aanvoelen als een dwangbuis. Herken je dat bij jezelf? Wel, da's hoe die "dwangbuis" ontstaat. In 100% van de gevallen steeds waar vanuit zelfbescherming.
Dus op een bepaald moment, veelal een persoonlijke crisis / dieptepunt, zul je de keuze moeten maken.
Welk deel van jezelf laat je aan het stuur?
Durf je jouw authentieke zelf terug bloot te geven?
Of voelt dat te kwetsbaar, te gevaarlijk en blijf je grijpen naar jouw beschermingslagen? Met alle gevolgen van dien, want die beginnen hoe langer hoe meer ook verstikkend aan te voelen... Da's wat ik bedoel met, "zolang je nog niet genoeg geleden hebt, ben je nog niet klaar om te veranderen".
Dit is dus een zeer belangrijk en krachtig keerpunt.
Het moment waarop je bewust terug zelf het stuur in handen neemt en bewust keuzes gaat nemen in jouw leven. Wanneer je ondanks alle omstandigheden en gebeurtenissen uit het verleden maar evengoed waar je in het hier en nu nog steeds middenin zit, bewust wordt van het feit dat je WEL vat hebt op hoe je erop reageert. Welke gedachten en gevoelens je aandacht geeft, vanuit welke intenties je actie onderneemt. En daar ligt jouw kracht.
Dat is toekomstgericht werken, waarbij we steeds weer gaan voor werkbaarheid.
I.p.v. oplossingsgericht te werken en al onze energie te steken in het creƫren van perfectie, fiksen van problemen, controleren van alles wat niet binnen ons ideaalbeeld past, ...
Het uiteindelijke eindresultaat van deze toekomstgerichte aanpak, binnen ACT therapie, is dat je jouw psychologische flexibiliteit vergroot. Dat je jouw veerkracht en draagkracht versterkt.
Je hebt dan wel weinig tot niets te zeggen over wat het leven jou voor de voeten gooit, je hebt wel alles in jou om ermee om te gaan. Alleen worden we vanuit de maatschappij veelal niet aangeleerd hoe we energie kunnen steken in onze toekomst i.p.v. steeds weer de strijd aan te gaan met alles wat we niet willen en in het hier en nu of het verleden anders hadden gewild.
Meer nog.
Accepteren heeft vaak een eerder negatieve gevoelswaarde. Alsof het betekent dat je dan opgeeft, het hoofd laat hangen, je erbij neerlegt dat je voor altijd zult zijn wie je bent en zelfs geen moeite meer doet om vooruit te kijken. Zwakkeling, loser, gefaald, ...
En zolang je leeft vanuit die overtuiging, zal dat ook de realiteit zijn die je keer op keer bevestigd ziet.
Maar als je openstaat om andere perspectieven en overtuigingen toe te laten, zul je ervaren en zien dat accepteren (zoals het binnen ACT bedoelt wordt en ik er zelf ook mee werk als coach en therapeut) net betekent dat je de strijd staakt, aanvaard wat is Ć©n energie steekt in de toekomst. Het is dus geen of of , maar en en verhaal.
Het is niet een kwestie van "ofwel accepteer je jouw realiteit ofwel vecht je ertegen en doe je je uiterste best om er iets beter van te maken".
Maar een kwestie van "accepteer de realiteit Ʃn steek de energie die je hierdoor ter beschikking houdt i.p.v. ze te verspillen aan het bevechten van de realiteit, in het creƫren van jouw toekomst".
Wat betekent dit alle nu concreet voor jou wanneer je bijvoorbeeld worstelt met burn-out, een eetstoornis, ... Even een voorbeeld om alles wat tastbaarder te maken.
Stel dat je het label krijgt toegeschreven van BURN-OUT. Dan kan ik me heel goed voorstellen dat je leven even stilstaat. Dat dat heel wat in je losmaakt. Dat dat een grote impact heeft op jouw leven en dat van de mensen die het dichtst bij je staan. Dan heb je twee opties.
Je kunt ertegen vechten en er alles aan doen om er zo snel mogelijk doorheen te geraken, jezelf pushen om het op te lossen, ...
Of je kunt aanvaarden dat dit nu blijkbaar een deel is van jouw persoonlijke levensverhaal. Dat er nu officieel een hoofdstuk in jouw boek staat met de titel "burn-out" (of eetstoornis, kanker, fibromylagia, ... ) maar dat dat hoofdstuk niet groter hoeft te worden dan het is. Want je kunt er (onbewust) de strijd aangaan met die laag, dat hoofdstuk in de hoop dat je het kunt verwijderen, laten verdwijnen, kleiner kunt maken, .. maar de realiteit is, dat hoe langer je je ertegen verzet, hoe groter het hoofdstuk wordt. Want die volledige strijd is natuurlijk fantastisch voor de verhaallijn. No way dat een schrijver ooit het hoofdstuk afsluit middenin het drama, middenin de strijd, middenin het spannende stuk, ...
Da's nu wat uitvergroot, maar maakt dat niet het een en ander duidelijk?
Waar je energie in steekt groeit. Dus steek je energie in het bestrijden van dat hoofdstuk? Dan groeit dat hoofdstuk.
Of je kunt aanvaarden dat het een deel is van jouw levensverhaal Ć©n tegelijkertijd zien dat dit ene deel niet het volledige verhaal hoeft te zijn. Het kan een hoofdstuk zijn of zelfs een deel van de verhaallijn gaan vormen, maar het hoeft niet het volledige verhaal te zijn.
Da's acceptatie. Hierdoor ontstaat er ruimte om naast dat vaststaand feit, energie te investeren in waar we daarnaast met ons verhaal naartoe willen. Wat we, los van dat hoofdstuk, nog willen beleven en vertellen.
Ik maakte in een eerder Instagrampost al eens de vergelijking met een documentaire van Afrika.
Als ik Afrika zeg, waar denk je dan aan. Welk beeld roept dit bij je op in eerste instantie.
De wilde dieren, safari, hun rijke cultuur, zingen en dansen, creativiteit.. of de armoede, het leed, het onrecht, ...
Er is geen juist of fout.
Wat je ook als eerste naar boven haalde, als dat iets anders is dan hoe ik Afrika voor de geest haal, maakt dat van jou geen leugenaar. Dat maakt simpelweg dat je het vanuit een ander perspectief bekijkt. Vanuit jouw perspectief. Jouw unieke lens.
Hetzelfde geldt voor jouw persoonlijke levensverhaal dat nog niet ten einde is by the way... vanuit welk hoofdstuk blijf je de toekomstige hoofdstukken beleven?
Of kun je een open perspectief behouden en blanco aan een nieuw hoofdstuk beginnen zonder je verleden en alle downs erin mee te sleuren. Want het zijn zelden de ups die tot vervelens toe worden herhaald.
Die dieptepunten, die worden graag uitvergroot door ons brein. Logisch ook, gezien het haar nummer Ć©Ć©n doel en taak is om ons veilig te houden. We moeten dus voorbereid zijn op toekomstige downs en hoe kunnen we dat beter doen dan onze voorgaande te analyseren en over analyseren? Tenminste, da's hoe jouw brein het ziet.
Jij, wij allemaal, zijn gelukkig meer dan een brein. We hebben aan ons hoofd ook nog een lichaam hangen dat kan voelen, ervaren, beleven, ontvangen, .. alleen durven we dat al eens vergeten.
Opnieuw, helemaal niet gek ook gezien de maatschappij waar we in leven. Waarin denken hoog boven voelen staat, want da's niet meetbaar. Da's al snel zweverig.... Wat de patriarchie ten goede komt, want in ons denken houden we onszelf gemakkelijk vast. Dan hoeven zij daar minder energie in te steken... simpelweg enkele generaties opvoeden volgens bepaalde strenge overtuigingen en we doen de rest voor onszelf.
We leggen onszelf harder en beter grenzen en regels op dan een ander ons ooit zou kunnen opleggen....
In elk geval, we bestaan als alles goed gaat uit meer dan een wandelend hoofd. Alleen is de hoofd-lichaam verbinding vaak zo ver zoek dat we amper kunnen of zelfs willen voelen. Want wat als we erin vast komen te zitten, wat als we voor altijd onzeker, verdrietig, boos,.. blijven??
En daar gaan de muren terug omhoog, veilig terug in ons hoofd. Want dat lichaam met haar gevoelens, da's maar eng.. Misschien is dit nog een stap te ver als dit alles al allemaal nieuwe inzichten en info zijn. Maar als je er iets uit mag halen, is het dat de strijd tegen onszelf ons niet sterker of vrijer maakt. Integendeel. Het maakt alles wat ons overkomt alleen maar groter wat alleen maar minder ruimte laat om ons leven te beleven en creƫren vanuit onze zotste dromen, wensen en verlangens! Want dat kan hƩ!!
Da's een kwestie van inzicht, bewustzijn en jouw kernwaarden scherpstellen.
Mocht dit iets zijn waarvan je voelt dat je hulp kunt gebruiken of dat het fijn zou zijn om dit niet alleen te hoeven uitzoeken. Weet dan dat je welkom bent voor een gratis kennismakingssessie i.k.v mijn 1-1 trajecten of dat ik jou graag verwelkom binnen mijn unieke Body Confidence Groeitraject en Club die in april de deuren openen en waar je kunt binnenstappen voor 12 maanden aan coaching en begeleiding op vlak van mindset, voeding en lichaamswerk, lichaamsbeweging en alles wat daarbij komt kijken voor een eenmalige weggeefprijs van 499,99 EUR.
Nadien gaan de deuren pas in augustus terug open en zal de prijs aanzienlijk stijgen.
Maar voor deze eerste ronde wil ik iedereen die zichzelf de kans gunt om met z'n persoonlijke groei, blokkades, obstakels, worstelingen,.. aan de slag te gaan, zo veel mogelijk meerwaarde in return geven omdat jouw deelname ook voor mij zeer waardevol is gezien het mij zal helpen om het traject te laten groeien en verder te verdiepen naargelang jouw feedback, datgene waar jij op vast loopt, jouw hulpvragen, ...
Dus voila, daarvoor snij ik graag even in mijn eigen vel. Want eerlijk is eerlijk. 499,99 EUR (omgerekend amper 40 EUR/mnd) is veel te weinig voor alles wat je zult ontvangen. Maar voor 2023 heb ik duidelijk de intentie gezet "pay it forward" Ć©n sowieso is laagdrempeligheid en toegankelijkheid Ć©Ć©n van mijn kernwaarden als coach en therapeut en bij alles wat ik doe. Dus voila, deze actie ligt exact binnen mijn kernwaarden en voelt daarom helemaal goed.
Comments