.png)
Vandaag wil ik het even hebben over het bouwen van diepgaande relaties. Wat ik namelijk vaak hoor, en ook zelf ervaar, is dat het eens je volwassen bent plots moeilijker blijkt om échte vriendschappen op te bouwen. Om écht diepgang te creëren in vriendschapsrelaties.
De nieuwste hit van Miley Cyrus, Flowers, gaf de aanleiding tot deze aflevering. Het is namelijk een échte meezinger die heel de dag in je hoofd blijft hangen. Maar hoe empowering het lied op het eerste zicht of gehoor ook mag klinken. Je ziet op Instagram ook overal vrouwen zichzelf in hun kracht zetten met dit lied, als ik ernaar luister met mijn oren als ACT therapeut en Body Confidence coach is het lied eigenlijk helemaal niet zo empowering als het lijkt.
De manier waarop ze het zingt is natuurlijk heel aanstekelijk, maar als je er inhoudelijk even bij stilstaat merk je dat het hier helemaal niet gaat om een gezonde vibe van "ik geloof in mezelf en sta in mijn kracht" maar eerder vanuit een vibe van "ik heb niemand nodig", "ik hoef geen partner", "ik doe het allemaal zelf".
En nu denk je misschien, wat is daar mis mee? Laat me mezelf even verduidelijken.
Uiteraard heb je, als je helemaal in balans bent met jezelf, niemand nodig om jou bevestiging of liefde te geven of leegtes op te vullen of wat dan ook.
Want zélfs als je niet helemaal vanuit zelfvertrouwen jouw leven leeft, dan nog mag iemand jou nog zo vaak de mooiste complimenten geven over jouw onzekerheden, je zult ze wegwuiven en niet aannemen omdat ze niet matchen met hoe jij jezelf en/of jouw lichaam ziet... dus in de kern kan iemand anders nooit jouw onzekerheden, leegtes of wat dan ook voor jou opvullen of opvangen. Dan kan op korte termijn soms fijn voelen, maar op het einde van de rit is het aan jou om daarmee aan de slag te gaan.
Wanneer je echter wél gelooft en voelt dat je er helemaal mag zijn. Niet alleen de kanten van jezelf die je graag naar buiten brengt en toonbaar maakt aan de buitenwereld, maar ook jouw schaduwkanten. De delen in jezelf waar je minder fier op bent of waar je meer moeite mee hebt om ze te tonen. Dan heb je die externe bevestiging niet nodig om helemaal je authentieke zelf te durven zijn MAAR.. en dit is zéér belangrijk, het is wel een fijne bonus als belangrijke mensen in jouw leven jou een welgemeend compliment geven of tijd en ruimte maken om samen iets leuks te doen.
Niet omdat je niets bent zonder hen of niet exact diezelfde dingen alleen zou kunnen doen, maar omdat je voelt dat je er beide iets uithaalt om het samen te doen. En je voelt dat je elkaar versterkt.
Da's hoe relaties en vriendschappen sterker worden en diepgang krijgen. Doordat je geeft én neemt. En dat is waarom dit lied niet zo empowering is als het lijkt.
Wanneer je namelijk alles zelf invult en een mogelijk partner, vriendin eender wie geen ruimte biedt om jou iets te geven, sluit je jezelf af van het bouwen en vormen van échte waardevolle en diepgaande relaties.
Een gezonde relatie kan er namelijk pas zijn als er een juiste balans is tussen geven en nemen. En hoewel die balans er voor elke relatie anders uitziet, is het wél zo dat wanneer je niet bereid bent om zaken aan te nemen en een schuld aan te gaan, er geen échte relatie kan ontstaan. Tenminste niet een waar beide partijen voldoening uit halen en zich goed in voelen.
Da's één van de systemische wetmatigheden in het leven. Een balans tussen geven en nemen is cruciaal binnen een gezond systeem, binnen een gezonde relatie. En dat is vaak waar het als volwassene vastloopt in het bouwen van nieuwe relaties en vriendschappen.
We kunnen of durven niet meer te ontvangen.
We durven geen schuld meer aan te gaan. Want als jij ontvangt ga je (tot hiertoe waarschijnlijk onbewust) een schuld aan, dan ontstaat er systemisch gezien een schuld van jou uit naar de andere persoon in de relatie. Je kunt het zien als een soort van openstaande rekening. De ander heeft jou iets gegeven en in een gezonde relatie geef jij iets in de plaats. Niet per se in datzelfde moment, dat kan wel maar hoeft niet. En da's hoe het hoort te gaan. Eens je een relatie aangaat, in welke zin van het woord dan ook, ga je automatisch akkoord met een eindeloze afwisseling van schuld en onschuld. Geven én nemen.
Wanneer jij de ander echter (onbewust) niet toelaat om jou iets te geven, niet per se fysiek maar ook bijvoorbeeld tijd, liefde, warmte, respect, ... dan ontzeg je die persoon de kans om z'n rekening te vereffenen. Wat op de lange termijn voor wrijving zorgt omdat die balans meer en meer verstoort geraakt doordat jij de flow van geven en nemen onbewust blokkeert.
Stel je eens voor dat jij jouw vriendin een fantastische moeder vindt (ik zeg nu maar iets) en je zegt haar dat regelmatig omdat je merkt dat zij daar onzeker over is terwijl jij zoiets hebt van "hoezo ben jij daar onzeker over? Zie jij niet wat ik zie?". En telkens weer schuift zij jouw complimenten weg of blijft zij hangen in haar zelfkritiek, zelfbeklag, noem maar op. Hoe ga jij je dan na verloop van tijd voelen?
Na een tijdje zul jij hoe langer hoe meer het gevoel hebben dat je niets meer uit de relatie haalt. Dat je steeds op een muur stoot. Dat wat je geeft niet ontvangen wordt. Dat er geen diepgang meer is in jullie relatie en dat jullie precies steeds weer datzelfde gesprek voeren. Jij hemelt haar op en zij neemt het niet aan... na verloop van tijd voel je dus dat deze relatie jou vooral veel kost en weinig opbrengt. Da's nu één voorbeeld, maar het kan op diverse vlakken voorkomen dat je voelt dat jij vooral veel in de relatie steekt, maar er weinig voor terugkrijgt.
Wanneer je dus in een relatie niet bereid bent om te ontvangen, ontzeg je niet alleen jezelf maar ook de ander de kans op een diepgaande connectie.
Er is dus helemaal niets egoïstisch aan ontvangen. Meer nog, als je het zo bekijkt is het niet ontvangen eerder egoïstisch want je ontzegt zowel jezelf als de ander de kans om écht iets op te bouwen en voldoening of energie uit jullie relatie te halen.
Of omgekeerd, misschien heb je eerder de gewoonte om wel te kunnen ontvangen, maar niet te durven investeren.
Wanneer je niet durft of kunt geven, niet investeert in een relatie, je niet raakbaar maakt? Ook dan ontzeg je jezelf én de ander de kans op échte diepgang. Wat op de lange termijn veel oncomfortabeler en pijnlijker is dan het ongemak van je bloot te geven en van het risico te nemen om te investeren en mogelijks niet terug te krijgen wat je er hebt ingestoken.
Dit zie je bijvoorbeeld terug bij mensen die in het verleden vaak gekwetst zijn of regelmatig het gevoel hebben gehad dat ze niet aanvaard worden, niet goed genoeg zijn, er niet bij horen. Op een bepaald punt stop je met zoeken. Nooit helemaal, onderliggend blijf je verlangen naar connectie. Maar in jouw zichtbare gedrag merk je (als je je ogen ervoor openhoudt) dat je minder gemakkelijk bijdraagt in een relatie, dat je jezelf minder snel openstelt voor een ander, dat je minder investeert omdat je er misschien op voorhand al vanuit gaat dat de kans groot is dat jij anders meer geëngageerd bent dan de ander en een zoveelste teleurstelling wil je vermijden dus kies je er (veelal onbewust) voor om niet écht de connectie aan te gaan. Je houdt je muren omhoog en kijkt er af en toe wel eens boven, maar komt nooit écht naar voor.
Wat zeer tegenstrijdig is natuurlijk. Want enerzijds verlang je naar écht connecties en anderzijds voelt het gigantisch onveilig aan om die écht connecties aan te gaan, gezien jouw verleden.
Kijk maar eens voor jezelf of dit een patroon is dat je bij jezelf kunt herkennen. Vaak is het namelijk niet zo zichtbaar, maar eens je jezelf ervan bewust bent, begin je het vaker op te merken. En in welk patroon herken je jezelf dan het meest? Heb jij het vooral moeilijk om te ontvangen? Vind je het oncomfortabel om iets te krijgen van een ander? Heb je vaak het gevoel dat je misschien niet goed genoeg bent om tegemoet te komen aan de verwachtingen of terug te kunnen geven wat je ontvangt? Ben je eerder iemand die zélf veel geeft en doet, maar zelden tot niet ontvangt?
Of herken je jezelf eerder in het patroon van veel ontvangen en aannemen, maar weinig geven? Heb je minder moeite met iemand die iets voor je doet, maar vind je het moeilijk om zélf te investeren in een relatie, vriendschap of wat dan ook? Voelt het onveilig om iet bij te dragen, wetende dat de tegenpartij het zou kunnen wegschuiven of zou kunnen zien als onvoldoende?
Wat het ook is waar jij jezelf het meest in herkent, nu je dit alles zo hoort. Op de korte termijn kan het inderdaad veilig en krachtig aanvoelen om enerzijds alles voor jezelf in te vullen en te leven vanuit een overtuiging of vibe van "ik heb niemand nodig", "ik kan alles alleen" (om nog even terug te grijpen naar het lied van Miley Cyrus) Maar op de lange termijn ontstaat er een leegte. Een gemis waarvan je niet weet hoe je het kunt opvullen of waarom het er überhaupt is. Want misschien heb je logisch gezien wel alles om gelukkig te zijn en toch... ontbreekt er iets....
Hoe je het ook draait of keert. Een van onze basisnoden als mens is connectie, ergens bijhoren, aanvaard worden, deel zijn van een geheel. En diegenen die claimen niemand nodig te hebben nog het meest!
Ik kan daarover meespreken. Ik heb vorig jaar voor het eerst bewust opgemerkt dat ik vanuit een energie leefde van "ik kan alles alleen". En dat voelde eigenlijk heel goed. Ik had tot dan toe nooit gemerkt dat ik mezelf daarmee heel wat zaken (onbewust) ontzegde.
Voor mij was het namelijk zeer logisch om alles alleen te doen, gezien ik in het verleden vaak de boodschap had ontvangen dat ik niet goed genoeg ben en in mijn schoolperiode en studententijd meermaals heb ervaren dat ik anders ben. Dat ik precies anders in het leven sta, anders naar de wereld kijk wat het ook is... ik had vaak het gevoel dat ik nooit echt ergens bijhoorde....
Tot ik vorig jaar dus merkte wat die houding en onderliggende, diepgewortelde overtuigingen mij ontzegden in het leven. Niet dat ik dat tot dan toe ooit op die manier had ervaren. Want ik kon dat altijd gemakkelijk doordenken en vond vlot bewijs voor het feit dat ik sowieso beter af ben alleen...
Maar zoals met elke mentale doorbraak, eens je het gezien hebt. Eens je je vinger kunt leggen op de kern, op het pijnpunt, kun je het niet meer ontzien.
Dus ben ik ermee aan de slag gegaan. Ik ben me gaan verdiepen in het systemisch werk en heb in december besloten om ne keer zot te doen en "ja" te zeggen op een workation zoals dat heet met drie andere ondernemende vrouwen waarvan ik eigenlijk niemand echt kende. Valérie kende ik wel van eens eenmalig kennis te maken en eens samen naar een netwerkevent te gaan, maar daar stopte het dan ook. En de andere twee dames kende ik helemaal niet.
En nu kan dit zeer basic klinken, maar voor mij was dat een stap. Want dat betekende dat ik mezelf bewust ben gaan voornemen om mezelf raakbaar te maken, om connecties aan te gaan, om te ontvangen én te geven. Iets wat ik vroeger naar mijn gevoel ook al wel geprobeerd had, maar waarvan ik steeds merkte dat ik teleurgesteld was in de return op mijn investering. Dus voila, persoonlijke groei staat nooit stil. En dat maakt dat ik zo veel voldoening haal uit mijn werk als therapeut / coach.
Het is namelijk niet zo dat iemand van ons het ooit niet waard is om aanvaard te worden, er te mogen zijn of wat dan ook. Het is eerder zo dat we voor onszelf die grenzen creëren o.b.v. ons verleden. Wat niet eerlijk is tegenover onze jongere ik, noch onze huidig en toekomstige zelf. Want hoe moeilijk bepaalde periodes uit het verleden ook mogen geweest zijn, alsnog verdien jij het om helemaal je authentieke zelf te zijn en zonder jouw copingstrategie(ën) als mentale body guards het leven te beleven.
Da's trouwens ook iets waar ik aandacht aan besteed doorheen mijn Body Confidence Groeitraject. Het is namelijk iets wat ik heel wat volwassen vrouwen hoor zeggen, dat ze écht connecties en diepgaande vriendschapsrelaties missen. En dat hoeven er dan geen twee handen vol te zijn maar 1, 2, 3 échte vriendschappen zouden zo waardevol en welkom zijn. Maar hoe begin je daaraan hé?
Binnen mijn traject heb ik daarom een uniek buddy systeem gecreëerd waarin je jezelf kunt opgeven om door mij gematcht te worden met een of meer andere deelnemers uit de door jou opgegeven regio, met soortgelijke interesses of die op eenzelfde punt in het leven zitten... Zodat je niet alleen de steun van mij voelt als coach/therapeut binnen het traject maar ook van mensen uit je buurt die net zoals jij de stap in het onzekere hebben gezet. Door al hun angsten en wat-als gedachten heen.
Want heel wat vriendschappen steunen bijvoorbeeld op praten over diëten, sporten, afvallen, gewicht, gezondheid, noem maar op. Vaak zijn dat topics die heel gemakkelijk de weg openmaken tot het leggen van contact met anderen. Maar wanneer je de stap zet naar het loslaten van al die belemmerende overtuigingen rond gezondheid, lichaamsgewicht, lichaamsbeeld, .. en ervoor kiest om de connectie met je authentieke zelf en jouw lichaam te herstellen, dan kan het voor een extra laag van weerstand zorgen wanneer je merkt dat bepaalde vriendschappen minder voldoening geven of op het spel komen te staan.
Waardoor de kans groot is dat het op korte termijn comfortabeler voelt om jezelf onbewust te belemmeren en een status quo te behouden. Wat jammer zou zijn, want op de lange termijn kies je er dan (bewust of onbewust) voor om te blijven worstelen met jezelf en jouw lichaam. En zul je ook meer en meer merken dat die vriendschappen sowieso niet de energie terug geven die je eruit verlangt.
Wat niet betekent dat die vriendschappen niet kunnen blijven bestaan, integendeel, vaak zie je dat wanneer jijzelf verandert binnenin, je ook zaken in beweging brengt binnen de systemen waarin jij betrokken bent en bij de mensen om je heen. In de meeste gevallen groeien jouw vriendschappen en relaties dus met je mee. Wat niet wegneemt dat, wanneer je die eerste stappen zet, het wel kan aanvoelen alsof je alles op het spel zet. En dat is een gigantische drempel om écht vooruitgang te boeken, die naar mijn gevoel wel erkent moet worden door mezelf als coach en maker van het traject. Vandaar dus dat ik het Buddy Systeem gecreëerd heb waar je jezelf vrijwillig kunt opgeven wanneer jij je daar klaar voor voelt.
Wie ben ik?
Lena Steenbeke Body Confidence coach | ACT therapeut | Loopbaanbegeleider
Drukbezette en/of ondernemende vrouwen, mannen, mama's en papa's kunnen bij mij terecht met klachten rond stress, onzekerheden, laag zelfbeeld, ongezonde gewoontes, overeten / emo-eten, voedingsregels, uitstelgedrag, perfectionisme, faalangst, burn-out, gepieker, angsten, work-life balance, ....
Ontdek hier mijn 1-1 trajecten of plan meteen een gratis eerste kennismaking.
Comments